George Carlin'in 10 Altın Kuralı

1. Zorunlu olmayan sayıları çöpe atın: yaş, kilo, boy. Doktorunuz düşünsün onları. Bunun için ücret alıyor sizden.

2 . Sadece neşeli arkadaşlarınız olsun .Suratsızlar, negatifler sizi aşağı çeker .

3 . Öğrenmeyi sürdürün: Bilgisayar, el sanatları, bahçecilik, ne olursa.
Beyniniz âtıl kalmasın. Âtıl kafa, iblisin tezgâhıdır. İblisin adı da, alzheimer'dır .

4 . Küçük şeylerden zevk almaya bakın .

5 . Sık sık, uzun uzun, vargücünüzle gülün. Soluksuz kalıncaya kadar gülün .

6 . Gözyaşları olacaktır. Katlanın, yas tutun, başka yaşantılara geçin .

7 . Sevdiklerinizle doldurun çevrenizi, aile, kedi, köpek, kuş, balık, yadigârlar, müzik, bitkiler, hobiler, ne olursa. Eviniz sığınağınızdır. Tadını çıkartın .

8 . Sağlığınızın kıymetini bilin. İyiyse üstüne titreyin .Bozuksa düzeltin .Siz kendiniz düzeltemiyorsanız yardım sağlayın .

9 . Vicdan azabından uzak durun.Çarşı pazarda gezin, komşu illerde dış ülkelerde dolaşın, ama sakın suçluluk, pişmanlık duygusuna yönelmeyin .

10 . Sevdiğiniz insanlara onları sevdiğinizi söyleyin, hissettirin her fırsatta .''
'' Ve hiç unutmayın ki yaşam, aldığımız soluklarla değil, soluk kesen anlarla ölçülür .''

Hücre

Hücre cezası.


Kendine yaptığın bu. İşlemediğin bir suç için müebbet bir ceza almışsın. Onu da hücrede çekiyorsun. Hatta ortada "suçu bana attılar" diyeceğin bir suç da yok. Zaten yargıç da senmişsin ve hiç acımamışsın kendine. Kırmışsın kalemi, ama ölmek de hafif gelmiş, müebbet hücre cezasına çevirmişsin kararı.


Kendi odanda çekiyorsun cezanı. Kendi evinde, kendi sevdiğin insanlarla. İşinde, sokakta, arkadaşlarının yanında.


"Biz dün gece çok eğlendik bakın bunlar da fotoğrafları" diye yalanlar söylüyorsun. Hücre cezanı çektiğin odana dantel örgüler koyuyorsun.


"Canım ya çok tatlısınız" diye mektuplar atıyorlar odanın içine. Yalandan gülüyorsun.


Yanında götürdüğün hücrenin içinde işe gidiyorsun. Duvardaki delikten iletişim kuruyor herkes seninle. "Şaduman Bey rapor ektedir" diyip delikten yolluyorsun cevapları.


Sahte gülüş efektlerine karşılık veriyorsun duvardan.


Birini sokuyorsun hayatına...hücrene değil.


El ele geziyorsunuz. Zaten sadece elin çıkıyor o duvardan.


"Seninle hayatımın kalanını geçirmek istiyorum" diyor. Anlayamıyorsun. Gözlerini göremiyorsun ki nasıl anlayabilesin. Gördüğün tek şey dokunduğun elleri. O eller sana ait eller değil ama. Zaten o eller sana ait olsa niye hala hücrende olasın ki?


Hatayı nerde yaptın biliyor musun?


En başta.


Ortada yeterli delil bile yoktu ki bu cezayı verdiler sana. Pardon pardon verdin bu cezayı kendine..


Aaaa çok pardon. Ortada bir suç yoktu ki bu cezayı verdin kendine..


Saf bir sevgi vardı etrafında. O kadar şanslısın ki aslında. Hala da var o biliyor musun?

Peki niye kırılmadı hala bu hücre.


O saf sevgiyi kendine sen göstermedin ki.


Kendini sevdiğini sanıyorsun bi de. Bencilsin ya, narsistsin ya; bir nergis, bir fulya çiçeğisin ya güya..Pöff..


Ne narsisizmi ya bırak .


Sen kendini sevsen, kendini sevdiğini kendine söyleyebilsen, kendi hayatını yaşama cesaretini gösterebilsen enkaza dönüşür o hücre saniyeler içinde.


Kendini sevmeyi bir dene. Kendi hayatını yaşamayı. O hücreden çıkmayı.


Orda durup hiç bir şey yapamadığını söylediğin sürece bu ceza, bu saçma ceza, bu "suçsuz ceza" devam edecek.


Ben kendi hücremi çoktan yıktım.